|
Італійскя імпрэсія
|
|
Жарсьць на руінах старажытнага Рыма
|
Белыя кветкі лёгкіх лілеяў...
Промні і дзеткі – веліч надзеяў...
Слодыч, пажада – пан Рым распусны!
Як з мармеладу – пантарым з вуснаў!..
Млечная хуста, зоркавы поні,
поўні паўлуста ў хмарах патоне.
Поўначы зьзяньне княжыць паўночы.
Морак расстаньня, сумныя вочы...
Пыл бабілонаў з попелу ўзьняўся!
Ў жарсьці палону лепш бы ня кляўся
у вечным каханьні – целы ня вечны!
У судакрананьнях час небясьпечны!..
Мой імпэратар!.. Юр у зачыне!..
Клаўдзій-аратар, стогне Рым, гіне!..
Лава зародкаў пырскае ў кратэр,
калаўрот продкаў зьвірыў са спратаў!..
Стромісты стрыжань, млоснае ўлоньне
полымя ліжа яскрамі ў зломе!
Фатум і прага, прага і фатум –
вольныя судзьдзі будням і сьвятам!..
Муза, Эрата!.. Водар тужлівы
пусьціш расплатна пад пералівы
целаў духмяных, меласаў звонкіх!..
Плоць палымяна мкнецца да гронкі:
смага сасьмягла, вусны засохлі,
скура спружыніць у празе да к р о п л і –
поту, крывінак, вільгаці, росаў,
сьліны, дажджынак, стромістых лозаў,
шнараў ад лозаў, ранаў ад струнаў,
міфаў і крозаў...
Узброеных гунаў –
трызьню ці бачу ў Рыме стамлёным?..
Глухлае «страчу!..» – з вуснаў салёных!..
Віны па венах!.. Цнота на вежах!..
Стаў на калена, юны і сьвежы,
змлелы, гульлівы, Рым ненатольны
пад пералівы прагных утопій!..
|
Нішчацца, рушацца вехі, гмахі!..
Круцяцца, кружацца хлуды-вакхі!..
Вірыцца, веецца шал стагодзьдзяў!..
Скрозіцца, скроніцца: досыць!.. годзе!..
Рымляне, рымлянкі, скон спакусаў
дымляне, дымлянкі, дым прымусу
ў цывілізацыяў на гарышчы!..
Постгенэрацыя ў папялішчы
здрапала пальцы, локці, калені
ў пошуках шчасьця – шчасьця, ня меней!..
Рым пацалункаў!.. ігрышч, уцехаў
як паратункаў сын чалавекаў
прагне снабачыць клік эратызму
з тварам гарачым трагікамізму.
Сны Купідона не памяталі
рымлян імёны – тых, што кахалі...
Сьцёгны іх, лыткі, торсы, рамёны...
Час які ж плыткі!.. Час мой сасьнёны!..
Зыркай маланкі прывіды-шалі
шал ліхаманкі ў чашы сабралі!..
Мы ўсё спрашчалі, мы скарачалі,
мы не гучалі, мы дакучалі,
мы далівалі, не выпівалі,
мы не стваралі, а гаравалі...
...мы цалавалі, ды не кахалі!..
Мы сумавалі ў рымскія сьвяты
і дакаралі: «Горад пракляты!..»
Вернемся ў Рым, браце!.. Вернемся, братка?!.
Жонка і маці – вакханка-вар’ятка!..
9.XI.2003.
|
1
Апалае неба над Рымам
пад купал нябёснай лагоды
пястоўная плыня прыбіла
свабодай яго асалоды!..
О Рым, о сьсівелы паэта!..
Я сэрцам люцею, як бачу
каханьне з антычным сюжэтам!..
Ці можа быць неяк іначай?!.
Ты высьпелы плод, лёт сасьнёны! –
ў табе эратычная сіла:
юнак, што спакусіў анёла,
дзяўчына, што сукні спаліла!..
2
Паганцы, нам варта вярнуцца
туды, дзе палацы і танцы!..
Дзе душы ад целаў імкнуцца... –
ці варта вяртацца, паганцы?..
Ці варта вяртацца туды, дзе
мілосьць з разарванай плявою
бясплоднай гітанай нямою
сатлела!..
Сплыло ўсё...
Надыдзе!..
11.XI.2003.
|
|
